Πρόσφατα ηρθε ένας φίλος από Αθηνα, τον οποίο και φιλοξένησαμε για λίγες μέρες. Απο τη στιγμή που ήρθε μέχρι που έφυγε, δεν ξεχνούσε με κάθε ευκαιρία να επαναλαμβάνει ότι ζούμε στον παράδεισο! Ο Κωστας λόγω της δουλειάς του, επισκέπτεται κάθε χρόνο δυο-τρεις χώρες, οπότε και η άποψή του ήταν άθροισμα συγκρίσεων και συμπερασμάτων.
- Δεν υπάρχει, πιο ομορφη πολη απ'την Θεσσαλονικη και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ορισμένοι παραπονούνται για τη ζωή εδώ. Ας έλθουν ένα μήνα στην Αθήνα και μετά τα λέμε. Ζειτε στον παράδεισο, σου λέω, και δεν το έχετε ακόμα καταλάβει! έλεγε συνεχώς με ενθουσιασμό στη φωνή του.
Τα πάντα τα βρήκε απλά και όμορφα τονίζοντας αν μπορούσαν θα ερχόταν με τη γυναίκα του και το τετράχρονο γιο του να ζήσουν εδώ. Οταν του είπα ότι καλός είναι ο παράδεισος αλλά μετά από λίγο καιρό τον συνηθίζεις και τον βαριέσαι, απάντησε: Προτιμω να πλήττω και να βαριέμαι, παρά να αγανακτώ και να φθείρεται ανεπανόρθωτα η ψυχική μου ηρεμία σε καθημερινή βάση. Μετα από πολλές συζητήσεις και συγκρίσεις καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι καλός είναι ο παράδεισος, αλλά, να μπορούμε πότε-πότε να επισκεπτόμαστε και την κόλαση, για να ξεσκάμε.
